BILTHOVEN – ‘Mijn’ kookhoekje van Ekoplaza is helemaal achterin de winkel. Echt een plek voor mij. Ik heb vrij zicht op de entree, en spot van hieruit de binnenkomende klanten lang voordat zij bij mijn kraampje arriveren. Achter mij is het kleine personeelskeukentje, waar ik regelmatig naar toe draaf om water te tanken, thee te zetten of een mini afwasje te doen.
Mijn kookeilandje bestond eerst uit een verrijdbaar meubel met plank, maar is inmiddels uitgebreid met een mobiele inductie kookplaat en een oven. Ik voel me de koning te rijk. Enig gevaar schuilt nog wel in het snoer dat vanuit het kastje over de grond onder een stellage met noten verdwijnt. Ik houd het met argusogen in de gaten, vooral als er dames op leeftijd passeren.
Vandaag staat paprikasoep op het menu, ingegeven door de druilerige start van de dag. Het lijkt me een lekker opkikkertje. De paprika’s gaan vast de oven in om te grillen en een kilo tomaten dompel ik onder in kokend water.
Natuurlijk start ik de soep met het aanfruiten van knoflook en ui (er is van die heerlijke verse knoflook in de winkel, wow!). De geur verspreidt zich al gauw richting entree.
Ekoplaza heeft weliswaar een heel rek met kruiden, maar vaak neem ik wat mee van huis. Vandaag is dat verse rozemarijn en van een van de vakanties naar Portugal heb ik nog een zakje ‘piripiri moido’. Ondanks dat ‘moido’ (medium hot) houd ik me maar in… jong én oud moet ik te vriend houden.
Na 13.00 uur begint het publiek op gang te komen. Hè, gezellig. Twee kleine meisjes willen graag proeven. Ik ben verrast: ze lusten alles, de walnotenpesto, de olijventapenade, mijn olie-rozemarijn-knoflook dip, en zelfs de mierikswortelspread uit de winkel. Wat stoer, zeg! roep ik enthousiast.
De soep is inmiddels klaar en ook die vullen de kindermaagjes. Ze vinden het heerlijk. Het recept gaat mee, want ze gaan dit zeker met mama maken. Een vaste klant komt voor de tweede keer aan. Ze was nog te vroeg voor mijn soep, maar wil die nu graag proeven. Het ene na het andere gezin komt nu voorbij, en kunnen niet om de geur van mijn soep heen.
Er zijn natuurlijk ook klanten in een rush… die schieten mijn kookplateau voorbij alsof ze achterna gezeten worden, kijken lichtelijk gestrests om zich heen op zoek naar iets van hun lijstje. Voor die mensen besta ik niet. Ik moet er altijd om lachen.
De zoveelste vaste klant komt mijn richting uit. Of ze even mag proeven van de pindakaas…? Voor manager Daan is niks te gek. ‘Oh, zalig,’ zegt ze. En dan strijkt ze bij mij neer. ‘Wat heb je vandaag? Oh, daar ga ik even voor zitten. Doe mij maar een soepje, lekker hoor.’ Ze wil zich net installeren, met de boodschappentas op haar arm, maar dan gaat het mis….De boodschappentas gaat een eigen leven leiden en de soep vliegt het bekertje uit. Haar broek zit helemaal onder….een soepzooitje is het. Oh, zegt ze, wat zonde van de soep! Ach nee, natuurlijk niet! Ik schiet haar meteen te hulp. Geef dat lepeltje maar… ze schept de soep met de lepel van haar broek en eet ‘m op…. Tsjonge, lekker zeg. Haha, nou, u krijgt van mij nieuwe soep hoor!
Maar eerst neem ik haar mee naar het keukentje. De soep heeft haar aan alle kanten besmeurd, tot en met haar bril. Het lijkt wel een ontgroeningsgrap. ‘Straks mensen denken nog dat ik incontinent ben, schampert ze…’ We lachen erom. Ik installeer haar opnieuw, met een rijk gevuld bekertje. Ach, wat bent u toch lief, zegt ze. U kunt zo in een verzorgingshuis werken. Hmmm, ik ben hier juist helemaal op mijn plek ;). Daar komt mijn volgende klant alweer…